Rozdział 11 :D

Oni na to że:

- I tak już przymknęli, więc nie ma się co tak bardzo martwić - mówił Niall.

- Jakbym ich zobaczył to bym zajebał tak, że by się nie pozbierali - denerwował się Liam - przez nich Harry i Zayn mogą się nie wybudzić ze śpiączki - tutaj i jemu i mnie zebrały się łzy w oczach.

- Wiecie, ja pójdę sprawdzić co u Louisa i Jess, a potem chyba pójdę na krótki spacer, bo potrzebuję się przewietrzyć - wymusiłam uśmiech i poszłam w stronę sali Louisa. 

        Jak zawsze ujrzałam przytulone do siebie gołąbeczki. Uśmiech sam pojawił się na mojej twarzy. Stwierdziłam, że nie będę im przeszkadzać i od razu pójdę na spacer. Wyszłam ze szpitala i jak zawsze ujrzałam tłumy fanek. Przecisnęłam się przez nie i poszłam w stronę parku. Usiadłam na ławce i zaczęłam się zastanawiać nad wszystkimi ostatnimi wydarzeniami. Nagle zobaczyłam, że w moją stronę zbliża się Justin. Nie miałam teraz ochoty na spotkania z nim, ale co miałam poradzić.

- Cześć - zaczął Justin.

- Cześć.

- Jak tam u chłopaków?

- A nic się nie zmieniło... Harry i Zayn dalej są w śpiączce - powiedziałam ze smutkiem w głosie.

- Nie martw się....wyjdą z tego - objął mnie ramieniem, a ja się w niego wtuliłam. Siedzieliśmy dosyć długo w ciszy, którą przerwał dzwonek mojego telefonu.

- Ania, przychodź szybko do szpitala - usłyszałam głos Jess. 

- Co się stało? - zaczęłam się denerwować.

- Stan Harrego znowu strasznie się pogorszył.

- Czekajcie na mnie. Będę za jakieś 5 minut - powiedziałam i szybko się rozłączyłam.  

- Co się stało? - zapytał Justin.

- Harremu znowu się pogorszyło. Bardzo cię przepraszam ale muszę już iść i dowiedzieć się co się dzieje.

- Może iść z tobą?

- Nie, lepiej będzie jak pójdę sama. No to cześć - powiedziałam i jak najszybciej zaczęłam podążać w stronę szpitala. Kiedy już doszłam z daleka widziałam zdenerwowane Jess I Jen.

- Gdzie on jest? - spytałam.

 Znowu ma operację. Ratują go. Wcześniej przez 3 godziny go reanimowali, bo w każdej chwili mógł... - nie dokończyła, bo każdy wiedział o co chodzi.

        Ja jak zawsze zaczęłam płakać...zawsze ja muszę mieć takiego pecha, że najważniejsze osoby w moim życiu odchodzą... teraz zostało mi się tylko modlić, żeby Harry wyszedł z tego cały. Nagle zobaczyłam jak z sali operacyjnej wychodzi lekarz. Od razu do niego podeszłam i zaczęłam pytać:

- Co z Harrym?

- Udało nam się go uratować... operacja przebiegła pomyślnie, lecz jego stan się pogorszył i to bardzo.

- A wie pan kiedy może się wybudzić?

- Nie jestem w stanie teraz tego powiedzieć, ale nie będę kłamał, że to może potrwać tygodnie, a nawet miesiące.

         W tym momencie wybuchnęłam niepohamowanym płaczem. Harry leży tu dopiero kilka dni, a ja już nie mogę tego wytrzymać, a co dopiero mówić o tygodniach i miesiącach. Nie miałam już siły na to wszystko...byłam okropnie załamana. Nagle poczułam jak ktoś mnie przytula...podniosłam głowę i ujrzałam Justina.

- Co ty tu robisz? - zapytałam

- Jen napisała mi smsa co się stało i powiedziała żebym przyjechał cię jakoś pocieszyć.

- Teraz mnie nic nie pocieszy...

- Może chodźmy do mnie do domu. Obejrzymy jakiś film. Nie będziesz tu przecież cały czas siedzieć, to nie ma sensu. Jeśli coś będzie się działo lekarz nas o tym powiadomi...

- Może masz rację. To chodźmy - powiedziałam i razem z Justinem podnieśliśmy się z siedzeń. Ja powiedziałam dziewczynom, gdzie idę i żeby w razie czego do mnie zadzwoniły. Wyszliśmy ze szpitala i skierowaliśmy się w stronę jego auta.

*Oczami Jess*

         Kiedy Ania z Justinem wyszła ja jak zawsze poszłam do Lou.

- I jak z Harrym? - zapytał.

- Lekarz mówił, że jego stan się pogorszył - powiedziałam a Louisowi spłynęła łza po policzku - nie płacz będzie dobrze. Harry jest silny i na pewno z tego wyjdzie.

- Masz rację - powiedział, lecz ja dalej widziałam jego oczy, które były przepełnione smutkiem.

- Ej...nie bądź taki smutny. Nie mogę na ciebie patrzeć, jak jesteś w takim stanie. Gdzie się podział ten wesoły Louis? - on się tylko uśmiechnął i powiedział:

- Opowiedz mi coś o sobie.

- No więc... co by tu powiedzieć. Od małego mieszkam w Londynie i kiedy miałam 14 lat moi rodzice się rozwiedli...był to dla mnie wielki cios. Mój brat miał wtedy 19 lat i starał się mnie pocieszać. Po jakimś czasie już do mnie dotarło i nie przeżywałam tego tak bardzo. Teraz nie utrzymuję z nimi jakiś szczególnych kontaktów. John ( tak miał na imię mój brat) układa sobie życie w Ameryce razem ze swoją żoną i 2 - letnią córeczką, a rodzice nie wiem gdzie są, ostatnio widziałam ich 2 lata temu - po moim policzku popłynęła łza, którą Louis natychmiast otarł.

- Rozumiem cię... Ja jestem w podobnej sytuacji. Utrzymuję kontakty tylko ze swoją matką.

     Potem zaczęliśmy się nawzajem pocieszać i cały czas się śmialiśmy.

* W domu Justina - Oczami Ani*

- Masz ładny dom - powiedziałam

- Dzięki.

- To co obejrzymy jakiś film? - zapytałam

- No pewnie.

      Justin włączył jakiś horror i zaczęliśmy oglądać. Cały czas miałam głowę opartą o ramię Justina i nawet nie zauważyłam, kiedy zasnęłam.

*************************************************

I mamy 11!!! Jak Wam się podoba?

Bardzo dziękuję w imieniu nas 3 za te komentarze, które znalazły się pod poprzednim rozdziałem ;)  Chciałybyśmy zawsze ich tyle widzieć albo nawet więcej, bo jest to BARDZO motywujące i ułatwia nam pisanie, bo wiemy że lubicie to czytać i że my mamy dla kogo pisać, dlatego:

DZIĘKUJEMY !!! :>